Eindelijk weer een nieuwe Blog. Het heeft lang geduurd, maar het is blijkbaar toch lastig om regelmatig iets te schrijven, al is er genoeg om over te schrijven.
De zomer nadert zijn eind, al zijn er af en toe nog warme zonnige dagen. De bladeren aan de bomen kleuren toch langzaam bruin/geel/oranje en hier en daar dwarrelt er al wat naar beneden.
Aan de ene kant hou ik van de herfst, met de mildere temperaturen, haar geuren en kleuren, toch is het ook een afscheid van een zomer, wanneer je meer buiten leeft en kunt genieten van de bloemen en de vogels in de tuin. Vooral de gierzwaluwen zijn altijd een feest. Zo rond 12 mei komen ze bij ons en verblijden ze ons dagelijks met hun geweldige gegier, hun prachtige vorm en hun snelheid als ze overvliegen.
Het is altijd zo stil als ze opeens weer vertrokken zijn eind juli en het gerommel onder de dakpannen verstomt.
Zo rond de tijd dat ik het bed opzoek, scheren ze langs het dakraam, waarna ze na een boel gestommel in hun onderkomen verdwijnen. In het begin, als ze er net zijn trekken ze behoorlijk de aandacht van onze poezen, maar na een paar weken is dat voorbij en horen ze gewoon bij “de inboedel”.
De laatste maanden veel nieuw werk gemaakt. Een paar gecombineerde werken, een groot schilderij en wat keramiek voor mijn Schalen van Richter-projecten. De figuratie op de gecombineerde werken is aan het veranderen; waren de figuren eerst wat abstracter, nu verschijnen er neusjes en oren. Subtiel, maar toch. Het geeft het werk een andere uitstraling.
Ook werk ik al een tijd aan een groot schilderij van 100 x 100 cm. Het is een schilderij waarin ik verschillende dingen gecombineerd heb. Mijn verlangen naar Toscane, die zijn oorsprong vindt in een iets persoonlijks, waar ik nu niet over uit zal wijden, het landschap, de prachtige oude middeleeuwse dorpen, de wijngaarden, de olijvenbomen en de cipressen.
Het dromen over een landschap, maar je zou de liggende figuur ook als Moeder Aarde kunnen zien. Er hoort ook een gedicht bij, die ik een tijdje geleden schreef.
De slaap niet vattend
dwalen mijn gedachten door landschappen,
langs glooiende heuvels,
door straten en steegjes
van middeleeuwse dorpjes
en eenzame huizen
mat lonkende wijngaarden,
waar rozen omheinen.
Afgelopen voorjaar waren we in Athene, waar Yorick een vriendin ging bezoeken. Ik was nog nooit eerder in Griekenland geweest. De eerste dagen vertoefden we in een gebied onder Athene. Het was een mooie rustige eerste kennismaking. Het toeristenseizoen was nog niet begonnen en het appartement waar we verbleven, onderdeel van meerdere huizen, lag er nog verlaten bij, wat wij niet betreurden. Dichtbij een strandje en de tempel van Poseidon niet ver. We hebben daar fijn gewandeld, heerlijk gegeten, leuke mensen ontmoet. Daarna naar Athene, waar we verbleven in het havengebied, Piraeus genaamd. Superkleine straatjes, winkels, boten, pleinen, eettentjes, etc. Ik voelde me er wonderwel thuis, al ben ik het stadsleven behoorlijk ontgroeit hier op het Groninger land. De gemoedelijkheid, de geuren van het eten dat overal bereid wordt en leuke vriendelijke mensen. Je voelt je er veilig. Op een zondagochtend vertrokken we vroeg naar het gebied rond de Akropolis. Voor het eerst rook het toen naar “grote stad”, naar uitlaatgassen.
De laatste dagen voor de terugreis verbleven we op de top van een enorme berg, die we met de auto maar ternauwernood op konden. Een ontmoeting met een bijzondere man, die in zijn werkzame leven filmjournalist was geweest in oorlogsgebieden. Hij was Italiaans van afkomst en getrouwd met een Griekse.
Een groot appartement, prachtig uitzicht over de zee, de dorpen beneden, en boeiende verhalen en heerlijk gegeten. Een reis om niet snel te vergeten.
Reactie plaatsen
Reacties